Fotoradary – kompendium

Nie ma takiego okrucieństwa ani takiej niegodziwości, której nie popełniłby skądinąd łagodny i liberalny rząd, kiedy zabraknie mu pieniędzy

- Alexis de Tocqueville

Jak zapewne wszyscy zauważyli sezon polowań na kierowców rozpoczęty na dobre. I nie, nie marudzę, tylko wnerwia mnie kiedy ktoś pod przykrywką działania w iminiu mojego dobra najzwyczajniej w świecie wali mnie w cztery litery, do tego nie używając wazeliny czy choćby oliwki. Ministerstwo finansów trochę przeliczyło się z szacunkami z wpływów za mandaty na rok 2012 więc postanowiło coś z tym zrobić i, dokonując szacunków na rok 2013 (dodajmy, że zaplanowało wpływ na blisko 1,5 miliarda złotych), znacznie lepiej się przygotować. Skutkiem tego na naszych drogach stanie 300 fotoradarów, ale takich super duper wypaśnych. Poniżej trochę przydatnych informacji (które będę cyklicznie rozszerzać), tak gdyby jednak komuś przyszło wezwanie i zastanawiał się co z tym zrobić.

Czym jest fotoradar?

Zatem Czym jest fotoradar? Zgodnie z PoRD, Art. 2 § 59 fotoradar jest urządzeniem rejestrującym, a urządzenie rejestrujące natomiast, to stacjonarne, przenośne albo zainstalowane w pojeździe lub na statku powietrznym urządzenie ujawniające i zapisujące za pomocą technik utrwalania obrazów naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierujących pojazdami. Sam radar, zgodnie z art. 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowy zakres badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U.2007.225.1663), to przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym emitujący wiązkę fal elektromagnetycznych o kierunku zbliżonym do równoległego lub skośnym do kierunku ruchu pojazdu, który dokonuje pomiaru prędkości poruszającego się pojazdu w oparciu o wykorzystanie zmian częstotliwości fal elektromagnetycznych wskutek odbicia od ruchomych obiektów (tzw. efekt Dopplera). Zgodnie z § 4 w skład przyrządu radarowego wchodzą m.in.: urządzenie nadawczo-odbiorcze z zespołem antenowym, urządzenie celownicze, zespół pomiarowy z układami sterowania, urządzenie wskazujące lub inne zewnętrzne urządzenie do wizualizacji wyniku pomiaru – w przypadku autonomicznego przyrządu bezobsługowego oraz zespół zasilania. W skład przyrządów mogą wchodzić urządzenia dodatkowe (§ 7), w szczególności: rejestrujące datę, czas dokonania pomiaru prędkości i inne dane o pojeździe oraz zmierzoną prędkość kontrolowanych pojazdów, wskazujące zmierzoną prędkość, zdalnie sterujące pracą przyrządu.

Wymagane dokumenty

Każde urządzenie rejestrujące dopuszczone do użycia, czyli wykonywania i rejestrowania pomiarów przekroczeń posiadać musi komplet poświadczających to dokumentów, w tym: świadectwo homologacji, świadectwo legalizacji, instrukcję obsługi oraz Decyzja Zatwierdzenia Typu.

Świadectwo legalizacji czyli dokument określający, że urządzenie w danym czasie było zdolne do wykonywania pomiarów. Świadectwo takie wydawane jest, w zależności od urządzenia, co 6 lub co 12 miesięcy. Dokument taki zawiera numer seryjny lub fabryczny urządzenia dla którego został wydany, okres ważności oraz dane instytucji wydającej zaświadczenie legalizacyjne.

Świadectwo homologacji jest dokumentem stwierdzającym, czy urządzenie spełnia warunki techniczne i czy zostało dopuszczone do użytku w celu rejestrowania wykroczeń. Świadectwo takie wydawane jest raz na całe życie i dotyczy konkretnego urządzenia o konkretnym numerze seryjnym/fabrycznym. Świadectwo homologacji precyzyjnie określa warunki w jakich dane urządzenie może pracować, np. w nocy, przy jakiej temperaturze itd.

Instrukcja obsługi zawiera komplet informacji dotyczących sposobu prawidłowego wykonywania pomiaru oraz określenie warunków w jakich taki pomiar może zostać wykonany. Z najważniejszych elementów wymienić należy: temperaturę otoczenia, kąt pomiaru, odległość pomiaru oraz błąd pomiaru). Najczęściej informacje te zawarte są w świadectwie homologacji lub legalizacji urządzenia.

Decyzja Zatwierdzenia Typu jest niejako dokumentem dodatkowym wystawanym przez Główny Urząd Miar, określającym dany typ urządzenia (już nie konkretne o unikalnym numerze). Generalnie nie zawiera żadnych istotnych informacji (np. kąt wykonania pomiaru czy tolerancja) ale może być wzbogacona o informacje dodatkowe, m.in. zakres temperatur (np. od -10ºC do 45 ºC), maksymalny kąt pomiaru (np. 22º). Dokument ten jest niezbędny do wykonania legalizacji urządzania.

Kto ma prawo do używania fotoradarów?

Organami uprawnionymi do używania fotoradarów są: Inspekcja Transportu Drogowego oraz Straż Gminna. Zgodnie z PoRD Art. 129g ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. „Ujawnianie za pomocą stacjonarnych urządzeń rejestrujących zainstalowanych w pasie drogowym dróg publicznych następujących naruszeń przepisów ruchu drogowego: a) przekraczania dopuszczalnej prędkości, b) niestosowania się do sygnałów świetlnych, z zastrzeżeniem art. 129b ust. 3 pkt 3, należy do Inspekcji Transportu Drogowego.” Zastrzeżenie natomiast wskazuje, że „Strażnicy gminni (miejscy) mogą dokonywać na drogach gminnych, powiatowych i wojewódzkich oraz drogach krajowych w obszarze zabudowanym, z wyłączeniem autostrad i dróg ekspresowych, czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego z użyciem przenośnych albo zainstalowanych w pojeździe urządzeń rejestrujących w oznakowanym miejscu i określonym czasie, uzgodnionymi z właściwym miejscowo komendantem powiatowym (miejskim) lub Komendantem Stołecznym Policji. Tutaj dodać należy, że pozwolenie takie wydawane każdorazowo kiedy Straż Gminna rozstawia się z fotoradarem i będzie dokonywać pomiaru (zatem nie istnieje coś takiego jak pozwolenie na miesiąc, rok lub jakikolwiek okres). Pozwolenie takie musi również uwzględniać konkretne miejsce (nie całe miasto a określony odcinek drogi), który dodatkowo musi być odpowiednio oznaczony. Pomiar wykonany bez takiej zgody jest nielegalny, tym samym nieważny.

Warunki techniczne

Każdy dopuszczony do użytku fotoradar musi spełnić konkretne warunki techniczne, które określa Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. Nr 225, poz. 1663). Najważniejszymi dla nas są parametrami są tutaj: wilgotność powietrza (w zakresie od 0 % do 95 %), temperatura otoczenia (0°C do +50°C) oraz występowaniu narażenia spowodowanego oddziaływaniem wody (Rozdział 3, Wymagania w zakresie charakterystyk metrologicznych przyrządów, ust. 2 do 4). Warto tutaj dodać, że fotoradar stacjonarny, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 17 czerwca 2011 r. w sprawie warunków lokalizacji, sposobu oznakowania i dokonywania pomiarów przez urządzenia rejestrujące ustawą, może zarejestrować wykroczenie wyłącznie w przypadku przekroczenia prędkości o więcej niż 10 km/h (§ 7).

Obudowa

Każdy fotoradar, który nie jest ustawiany na trójnogu, musi zostać umieszczony w homologowanej obudowie, czyli takiej która spełnia warunki dopuszczające ja do współpracy z konkretnym fotoradarem. Podobnie jak każdy fotoradar obudowa również musi posiadać komplet dokumentów zatwierdzających jej legalność i dopuszczenie do użycia, tym samym wszelkie adoptowane do ukrycia fotoradaru obudowy, np. kosz na śmieci, skrzynka na listy czy dziupla w drzewie są niedozwolone a pomiar wykonany z urządzenia znajdującego się w takiej obudowie jest nieważny, co więcej, nielegalny. Warto nadmienić, że nawet obudowy homologowane, stosowane w fotoradarach, nie zawsze spełniają wymogi narzucone przez rozporządzenia. Zgodnie z Dz. U. Nr 225, poz. 1663, § 22 ust. urządzenie radarowe musi być zabezpieczone, m.in. przed narażeniem spowodowanym oddziaływaniem wody oraz pracować w określonej temperaturze. Ma to zagwarantować eliminację wszelkich możliwych czynników wpływających na wynik pomiaru. W jaki zatem sposób może tego dokonać urządzenie będąc umieszczonym w obudowie, w której brakuje uszczelnienia tylnej pokrywy (np. gumową uszczelką lub opaską), otworami wentylacyjnymi w bokach oraz nieuszczelnionym otworem na obiektyw ciężko nam zrozumieć (w tym wypadku mówimy o obudowie dla fotoradaru mobilnego, te na masztach najczęściej są „klimatyzowane”). Mimo tych bezspornych wad obudowa przeszła badania i otrzymała Zatwierdzenie Typu.

Umieszczenie

Każdy fotoradar stacjonarny może zostać umieszczony przy jezdni w obudowie na maszcie lub na wsporniku w sposób gwarantujący bezpieczeństwo. Zgodnie z rozporządzeniem „obudowę stacjonarnego urządzenia rejestrującego umieszcza się w przekroju poprzecznym drogi, w odległości nie mniejszej niż 1,0 m od krawędzi jezdni, opaski, krawędzi utwardzonego pobocza albo zewnętrznej krawędzi pasa awaryjnego” a jeśli „obudowa stacjonarnego urządzenia rejestrującego jest zlokalizowana w miejscu stwarzającym realną możliwość zderzenia pojazdu z tą obudową, w szczególności po zewnętrznej stronie łuku drogi lub na pasie dzielącym jezdnie, należy zastosować drogowe bariery ochronne lub osłony energochłonne”.

Oznakowanie fotoradarów

Aby fotoradar mógł zostać umieszczony przy drodze i wykonywać pomiary musi zostać prawidłowo oznaczony. Oznakowanie fotoradarów określa Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 17 czerwca 2011 r. w sprawie warunków lokalizacji, sposobu oznakowania i dokonywania pomiarów przez urządzenia rejestrujące. Czytamy w nim, że „Stacjonarne urządzenia rejestrujące dokonujące pomiaru prędkości poprzedza się każdorazowo znakiem drogowym D-51 (automatyczna kontrola prędkości), określonym w przepisach o znakach i sygnałach drogowych” oraz „Obudowy stacjonarnych urządzeń rejestrujących powinny spełniać warunki techniczne określone w przepisach o szczegółowych warunkach technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach”. Znak D-51 Wg rozporządzenia znak D-51 należy umieścić przed każdym fotoradarem stacjonarnym, w odległości: – od 100 m do 200 m na drogach o dopuszczalnej prędkości do 60 km/h, – od 200 m do 500 m na drogach o dopuszczalnej prędkości powyżej 60 km/h, z wyjątkiem dróg ekspresowych i autostrad, – od 500 m do 700 m – na drogach ekspresowych i autostradach. Mając to na uwadze warto zwrócić uwagę jaka jest odległość pomiaru dla urządzenia (por. „Odległość pomiaru” poniżej).

Znak D-51 oraz oznaczenie odcinka kontroli Połączenie znaku oraz tabliczki informacyjnej musi być zastosowane dla kontroli przeprowadzanej przy użyciu fotoradarów mobilnych, które wykorzystywane są przez Straż Gminną. Tabliczka powinna zawierać treść: „Kontrola średniej prędkości na odcinku MMMM”, gdzie „MMMM” oznacza długość odcinka drogi na jakim dokonuje się pomiaru. Tolerancja odległości zadeklarowanej na znaku wynosi 100 m.

Folia odblaskowa Każde urządzenie pomiarowe stacjonarne (fotoradary umieszczone na masztach lub wspornikach) muszą posiadać barwę żółtą. IDT stosuje malowanie puszki fotoradaru na barwę żółtą (bez masztu) oraz pełne malowania dla fotoradarów umieszczonych na wspornikach. Należy pamiętać, że obecnie odpowiednią barwę posiadają wyłącznie fotoradary nowe, czyli te, które wprowadzono do użytku nie wcześniej niż w dniu wejścia w życie rozporządzenia. Pozostałe, czyli „stare” fotoradary, zgodnie z rozporządzeniem muszą zostać przystosowane do dnia 2014-06-22.

Atrapa

Atrapa fotoradaru, choć technicznie rzecz ujmując „atrapa masztu fotoradarowego”, jest obiektem nieprzystosowanym do umieszczenia w nim urządzenia rejestrującego. Z informacji jakie podaje GITD wynika, że atrapy będą sukcesywnie wycofywane i zostaną zastąpione masztami lub wspornikami uzbrajanymi w fotoradary. Atrapa charakteryzuje się zamkniętą na stałe puszką (brak wizjera technicznego), brakiem na słupie/maszcie suwnicy do opuszczania puszki oraz brakiem doprowadzenia sieci elektrycznej.

Pomiar

Każdy pomiar automatyczny dokonywany fotoradarem charakteryzuje się kilkoma aspektami technicznymi, określonymi w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Do najważniejszych z nich zaliczamy: błąd pomiaru, odległość pomiaru, kąt pomiaru oraz temperaturę pomiaru. Należy pamiętać, że każdy z tych czynników istotnie wpływa na dokonanie prawidłowego pomiaru.

Błąd pomiaru

Każdy fotoradar obarczony jest pewną tolerancją na wykonanie błędnego pomiaru, o czym mówią zarówno świadectwo legalizacji jak i instrukcja. Jest to procentowy wskaźnik, zarówno w górę jak i w dół, jakim mogą zostać obarczone pomiary względem pomierzonej wartości. Dlaczego jest to tak ważne? Zakładając, że błąd pomiaru dla najpopularniejszego fotoradaru w Polsce, czyli Fotorapid CM, wynosi 3 km/h (pozostałe dane na końcu materiału), może się okazać, że wykroczenie może być inaczej zaklasyfikowane. Przykład: fotoradar wykazał 71 km/h w miejscu gdzie maksymalna prędkość dopuszczalna wynosi 50 km/h. W tym wypadku mandat zostanie wystawiany za przekroczenie o 21 km/h (przedział 21-30 km/h), czyli 4 pkt. karne i mandat w wysokości od 100 do 200 zł. W przypadku uwzględnienia błędu pomiaru, który zawsze brany jest na korzyść osoby dopuszczającej się wykroczenia, klasyfikacja wykroczenia ulega zmianie i otrzymujemy prędkość 68 km/h, czyli 2 pkt. karne oraz mandat w wysokości 50-100 zł.

Odległość pomiaru

Z danych technicznych fotoradaru (instrukcja obsługi, świadectwo legalizacji lub decyzja zatwierdzenia) możemy dowiedzieć się jak jest maksymalna odległość pomiaru, który przy pomocy urządzenia może zostać wykonany. Odległość pomiarów dla większości fotoradarów stacjonarnych wynosi do 150 m. Warto o tym pamiętać kiedy fotoradar na maszcie lub fotoradar przenośny umieszczone zostaną w niewielkiej odległości od znaku (nie tylko D-51 ale choćby znaki D-42 oraz D-43). Przykład: Fotoradar został ustawiony w odległości 100 m za D-42 a jego odległość pomiaru wynosi 150 m. W takim wypadku możliwe jest wykazanie przekroczenia nawet o 40 km/h (zakładając, że poza terenem zabudowany jechaliśmy maksymalnie 90 km/h) ponieważ pomiar został wykonany zanim znak został przekroczony. Skutkuje to mandatem w wysokości od 300 do 400 zł i 6 pkt. karnymi.

Kąt pomiaru

Jest to kolejny element, który możliwy jest do zweryfikowania w danych dostępnych w dokumentacji fotoradaru. Kąt pomiaru określa kąt osi wiązki fal elektromagnetycznego do kierunku ruchu pojazdu. Kąt pomiaru, zgodnie z rozporządzeniem, nie może być większy niż 30° i musi być zgodny z ustawieniami jakie narzuca producent, czyli najczęściej wynosi on 20-22°. Kąt pomiaru musi być ustawiany przy pomocy urządzenia celowniczego (najczęściej robione jest to „na oko”). Należy pamiętać, że im mniejszy kąt, tym pomiar jest dokładniejszy. Niestety niewielki kąt jest równoznaczny  z koniecznością wykonania pomiaru i zdjęcia z większej odległości, co powoduje, że jakość fotografii na fotoradarach starszego typu czasami uniemożliwia rozpoznania osoby kierującej pojazdem a w skrajnych przypadkach nawet nr rejestracyjnego pojazdu (zwłaszcza w przypadku starszych typów fotoradarów, które nadal są na wyposażeniu Straży Gminnych). Skutkiem tego Straże Gminne najczęściej nie przestrzegają prawidłowego ustawienia kąta pomiaru i wykonują pomiar z urządzenia ustawionego przy samej krawędzi jezdni (często blokując chodnik) pod kątem 45°.

Temperatura pomiaru

Podobnie jak błąd pomiaru oraz kąt pomiaru, tak temperatura jest jednym z elementów wpływających na prawidłowość wykonania pomiaru. Każdy fotoradar pracuje w określonej temperaturze, która określona jest przez producenta. Chodzi przede wszystkim o aparat fotograficzny oraz urządzenie namierzające i weryfikujące prędkość, które muszą mieć zagwarantowaną optymalną temperaturę pracy aby nie dochodziło do przekłamań w zakresie pomiaru prędkości jak i wykonania zdjęcia „nie na czas” (wyzwolenie migawki nastąpi później i otrzymamy pomiar pojazdu, który jechał przed nami). Będą w tym miejscu warto pamiętać, że temperatura optymalna działania fotoradaru jest również zależna od rodzaju zasilania masztu i inna jest dla masztów zasilanych przez prąd 230 VAC (prąd stały) niż dla zasilania 12 VDC (prąd zmienny).

Paragraf 22

Przyglądając się Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych możemy doszukać się zapisu w § 26. 1, stanowiącego, że „Miejsce zainstalowania i użytkowania przyrządu powinno być tak dobrane, aby warunki otoczenia mieściły się w granicach określonych w § 22 pkt 2 i 3 [przyp. red.: określają wymagania w zakresie charakterystyk metrologicznych przyrządów] i przyrząd nie był narażony na zaburzenia przekraczające warunki graniczne określone w § 29 ust. 1”. Mówiąc obrazowo, przed każdym dokonaniem pomiaru warunki graniczne winny zostać sprawdzone przez wykonującego pomiar aby upewnić się, że miejsce wykonywania pomiaru nie jest w jakikolwiek sposób zakłócane i nie wpłynie na pomiar. Idąc dalej powinniśmy przyjąć, że każdy taki pomiar powinien zostać odnotowany w dzienniki. A jak sprawa wygląda w rzeczywistości? Z nieoficjalnych źródeł wiemy, że funkcjonariusze nie są wyposażani w jakiekolwiek urządzenia do weryfikacji warunków meteorologicznych oraz zakłóceń elektromagnetycznych, tym samym każdy wykonany pomiar jest możliwy do zakwestionowania.

Typy fotoradarów

W Polsce używanych jest kilka typów urządzeń pomiarowych. Najczęściej stosowanym, w różnych odmianach, jest fotoradar Fotorapid. Występuje on w wersji instalowanej na maszcie oraz w przenośnych pojemnikach. Rozróżnia się wersje Fotorapid CM, Fotorapid C oraz najstarszy model Fotorapid. Dlaczego warto poznać ich podstawowe parametry? Może się okazać, że zostały użyte w sposób niezgodny i pomimo tego, że jak zwykle jechaliśmy zgodnie z przepisami, otrzymaliśmy mandat za wykroczenie, którego de facto nie popełniliśmy.

Fotorapid CM

Najnowszym spośród rodziny fotoradarów firmy Zurad Sp. z o.o. jest kosztujący ok. 110.000 zł Fotorapid CM (wersja podstawowa) a taka na pełnym wypasie (ze specjalnym fleszem, urządzeniami do drukowania gotowych mandatów, transmisją danych bezpośrednio drogą radiową) nawet 150.000 zł. Z danych technicznych wynika, że wykonuje pomiar na zbliżanie oraz oddalanie (wystarczy przeprogramować w panelu), zdjęcia w rozdzielczości min. 10 MPix, zakres pomiarowy wynosi od 20 do 250 km/h a dokładność pomiaru ± 3km/h do 100 km/h oraz ± 3 % powyżej 100 km/h. Swoistą nowością jest możliwość czytania tablic rejestracyjnych pojazdów (ANPR/ALPR). Z nieoficjalnych informacji wiemy, że jego rzeczywisty zasięg działania, czyli taki który umożliwi wykonanie zdjęcia i bezproblemowe rozpoznanie kierowcy, z założeniem stosowania się do wytycznych producenta (zwłaszcza uwzględniając kąt pomiaru) szacowany jest na ok. 40 metrów (używany jest obiektyw o małej ogniskowej dający szeroki obraz). Fotorapid CM może pracować w dzień i w nocy.   Z ciekawostek należy dodać, że Fotorapid CM wyposażony został w aparat Nikon D300S, który nie spełnia warunków określonych przez rozporządzenie. Zgodnie z instrukcją prawidłowe funkcjonowanie aparatu gwarantuje praca w temperaturze 0°C do 40°C oraz wilgotności maksymalnej 85%. Jakim cudem FOTORAPID CM zdobył Zatwierdzenie Typu ciężko nam zrozumieć, jednak zgodności z Dz. U. Nr. 225 poz. 1663, § 25, który mówi, że „Przyrząd powinien być stosowany w sposób zgodny z wersją, w jakiej został wykonany, i przewidzianym dla niego trybem pracy oraz decyzją zatwierdzenia typu” ciężko się doszukać. Należy jednak pamiętać, że producent fotoradaru, firma ZURAD Sp. z o.o., należy do firmy CNPEP RADWAR S.A, ta natomiast jest własnością firmy BUMAR. Kto zarządza BUMAR-em chyba mówić nie trzeba.

Fotorapid C

Fotorapid C stanowi wcześniejszą generację fotoradarów oferowanych przez Zurad Sp. z o.o. i obecnie najczęściej wykorzystywany jest przez Straże Gminne (kosztuje znacznie mniej, na portalach aukcyjnych lub aukcjach wyprzedażowych mienie innych służb można go dostać za 50.000 zł brutto). Niestety jest fotoradarem przestarzałym, przez co wykorzystywanym najczęściej niezgodnie z instrukcją (por. kąt pomiaru), tym samym fałszując pomiar, który wykonywany jest tylko na zbliżanie. Jego zasięg skuteczny wynosi ok. 30 m. Wykonuje zdjęcia kolorowe (24 bit) w rozdzielczości 4.0 mln pikseli oraz posiada możliwość ustawienia prędkości progowych z rozróżnieniem pojazdów osobowych i ciężarowych. Zakres pomiarowy wynosi od 20 do 250 km/h. Możliwe jest stosowanie go jako urządzenia przewoźnego i wówczas temperatura prazy ze statywu (na poboczu drogi) nie może przekraczać zakresu -10°C do +60°C oraz stacjonarnego (obudowa na maszcie) i wówczas temperatura pracy dla masztu zasilanego 230VAC wynosi od -30°C do +60°C a zasilanego 12VDC od -10°C do +60°C. Niestety i tutaj, podobnie jak w przypadku Fotorapid CM, mamy rozbieżność w danych technicznych producenta aparatu i homologacji).

Fotorapid

Fotorapid to najstarsza, najmniej doskonała i jednocześnie najuboższa wersja fotoradaru oferowanego przez polskiego producenta. Mimo wszystko nadal wykorzystywana jednak wycofana z produkcji. Zakres pomiaru wynosi od 30 do 250 km/h. Niestety nie posiadamy informacji nt. rozdzielczości wykonywanych zdjęć (możemy jednak przypuszczać, że wyprodukowany w 2003 roku fotoradar nie mógł posiadać aparatu z matrycą większą niż 3.0 mln pikseli) oraz zasięgu. Fotorapid rejestruje prędkość mierzoną i dopuszczalną, datę oraz czas popełnienia wykroczenia jak również miejsce pomiaru. Urządzenie produkowane jest w dwóch wersjach: przewoźnej, montowanej na statywie (zasilanie akumulatorowe 12VDC) z zakresem temperatury pracy od -10°C do 60°C oraz stacjonarnej na specjalnym maszcie w klimatyzowanej obudowie (zasilanie 230 VAC) z zakresem temperatury pracy od -30°C do 60°C.